Ένα άρθρο της Ευαγγελίας Παντελίδου
Η εικόνα ανέκαθεν υπήρξε το πρώτο μέσο έκφρασης της ανθρώπινης σκέψης πολύ πριν την ανακάλυψη της γραφής. Η συμβολική απεικόνιση ενός πράγματος ή μιας εικόνας, πολλές φορές συμπίπτει με τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας. Πολλοί είναι οι τομείς της τέχνης που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως ψυχοθεραπευτικά μέσα επηρεάζοντας και επιδρώντας θετικά στο άτομο, όπως είναι η Ζωγραφική, η Μουσική, ο Χορός και το Θέατρο. Επιπλέον, οι διάφορες μορφές τέχνης χρησιμοποιούνται και στην εκπαίδευση. Μάλιστα έχει αποδεχθεί, ότι ωφελούν ιδιαίτερα τα νοητικώς υστερούντα παιδιά.
Το παιδί μέσα από την προσωπική καλλιτεχνική δημιουργία, δείχνει στον ενήλικα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Η καλλιτεχνική δημιουργία αποτελεί ένα εξαιρετικό μέσο έκφρασης, επικοινωνίας και απελευθέρωσης για όλα αυτά που κάθε άτομο δεν είναι ικανό ή δεν του προσφέρονται οι ευκαιρίες να πραγματοποιήσει. Ο σκοπός ενός προγράμματος που προσαρμόζει τις εικαστικές τέχνες, είναι να κάνει τα παιδιά χαρούμενα και γεμάτα αυτοπεποίθηση.
Από μικρή ηλικία τα παιδιά καταφεύγουν στην τέχνη για να εκφράσουν αυτά που με λόγια δεν μπορούν να αποτυπώσουν, χρησιμοποιώντας τη ως μέσο επικοινωνίας. Εκφράζουν συναισθήματα ανάλογα με την αισθητική, την ψυχολογία και τη διάθεση τους. Αποκτούν καλύτερη αντίληψη των χρωμάτων, των μορφών, των ήχων. Η τέχνη δεν έχει όρια, συνεπώς μεγεθύνει το εύρος της προσωπικής τους ελευθερίας. Τους δίνει τη δυνατότητα να αποκτήσουν επίγνωση των προσωπικών τους επιλογών και τη δυνατότητα να δημιουργήσουν κάτι καινούριο. Στα σκληρά χρόνια που διανύουμε ο μόνος τρόπος να υπάρξει ελπίδα για καλύτερο και ασφαλές μέλλον είναι να καλλιεργήσουμε έναν υγιή ψυχισμό στα παιδιά μέσα από συλλογικές δραστηριότητες που προάγουν αξίες και ήθος.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Καλούρη-Αντωνοπούλου Ράνυ (1999) «Αισθητική Αγωγή», Αθήνα
